Obiecanki

Obiecanki opowiadają historię rodziny szopów. Główną bohaterką, której losy śledzimy przez całą powieść graficzną, jest nastoletnia siostra szop, która mieszka wraz z matką, zapracowaną, zmagającą się z depresją i nigdy niewychodzącą z domu, z młodszą siostrą, uwielbiającą się bawić, z niecierpliwością wyczekującą pójścia do pierwszej klasy, natomiast jej ojciec… No właśnie. Ojciec naszej bohaterki jest nieobecny. Jego brak znacząco wpływa na codzienność naszej szopki, która nie może liczyć na smutną matkę skupioną na własnej tragedii oraz na siostrę, niepotrafiącą jeszcze zrozumieć pełnego problemów świata dorosłych. Nawet w szkole nasza bohaterka nie zaznaje chwili wytchnienia, ponieważ złośliwi i zawistni koledzy z klasy ze wspaniałą skutecznością uprzykrzają jej życie.

Obiecanki są drugim komiksem, po jaki sięgnęłam. Dopiero niedawno zaczęłam swoją przygodę z powieściami graficznymi, jednak już na samym początku zachwyciłam się ich wyjątkową formą – okazuje się, że za pomocą prostego rysunku, unikalnego ułożenia linii czy doboru kolorów można opowiedzieć historię równie fascynującą, co ta przekazana za pomocą najbarwniejszych słów. Obiecanki zaskakują od samego początku nagromadzeniem emocji. Wydaje mi się, że jedną z najsmutniejszych rzeczy w życiu dziecka jest nieobecność jednego z rodziców. Brak oparcia w postaci troskliwej matki czy opiekuńczego ojca rzutuje na każdy aspekt życia młodego człowieka, który na co dzień zmaga się z wieloma trudnościami. Kiedy nie może liczyć na niczyją pomoc w ich rozwiązaniu, kiedy zdany jest sam na siebie, codzienność zaczyna go przytłaczać, a w jego głowie toczy się nieustanna walka myśli.

Agnieszka Świętek od samego początku w niezwykły sposób zawiera w swoich rysunkach emocje tłoczące się w głowie bohaterki. W komiksie z łatwością wyczuwa się jej smutek i bezsilność, które oddziałują także na czytelnika, któremu trudno jest się nie wzruszyć i nie wczuć w sytuację bohaterki. Choć nie jestem osobą, która przeżywa czytane lektury nadzwyczaj emocjonalnie, nawet ja dałam się porwać – czułam kolejno przygnębienie, złość, nadzieję i w końcu żal.

Jeśli chodzi o same rysunki, to bardzo przypadły mi one do gustu. Większość komiksu utrzymana jest w barwach czarno-białych, jednak pewne szczególne elementy związane z jedną z postaci wyróżniają się na tym tle swoim pomarańczowym kolorem. Choć rodzina, której losy obserwujemy, jest szopami, to nie są to jedyne zwierzęta pojawiające się na kartach tego komiksu – poszczególne grupy ludzi ukazane zostały w postaci lisów, ptaków, czy psów. Dziecko, które jest docelowym odbiorcą Obiecanek znajdzie tutaj wszystko, czego tylko zapragnie.

Powieść graficzna Agnieszki Świętek nie jest długa – liczy zaledwie 60 stron, co pozwala pochłonąć ją w czasie picia jednego kubka gorącej herbaty. Tym bardziej, że czyta się ją błyskawicznie i niezwykle przyjemnie. Warto podkreślić, że ten komiks trafi zarówno do młodszych czytelników, jak i do tych starszych – wartości i przesłanie zawarte w Obiecankach są uniwersalne i zrozumiałe niezależnie od wieku. Będą więc idealną lekturą dla dziecka i rodzica, który chce zapoznać swoją pociechę z taką formą czytania.

Obiecanki to komiks, który potrafi wzruszyć. Opowiada do bólu prawdziwą historię, która bynajmniej nie jest wymysłem, efektem wyobraźni autorki – sytuacje i problemy, jakie bohaterka książki spotyka na swojej drodze są realnym elementem naszego codziennego życia. Ta powieść graficzna jest doskonałym przykładem na to, jak w krótki i zwięzły, ale skuteczny sposób można ukazać dziecku fragment dorosłego życia, pokazując mu, że nie wszystko zawsze przedstawia się w jasnych barwach. Gorąco polecam ten komiks wszystkim – zarówno dzieciom jak i dorosłym.

W pewnym domu mieszka mama szop z dwoma córeczkami. Starsza z nich jest pilną uczennicą i odpowiedzialną dziewczynką. Nie przysparza jej to jednak znajomych. Wręcz przeciwnie, staje się ona obiektem kpin. Jej młodsza siostra bywa czasem uciążliwa, wciąż chce się bawić i nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co się stało, że mama jest taka smutna. A co dzieje się z tatą? No cóż, rozwiódł się z żoną i już nie mieszka z nimi pod jednym dachem. Ma tendencję do łamania danego słowa. Przecież spotkanie z dziećmi można zawsze przełożyć na bardziej dogodny termin, nie ma w tym nic złego, prawda? Czy uda mu się utrzymać relacje z córkami?

Nie sięgam często po komiksy. To zdecydowanie nie jest moja ulubiona forma literacka. Jak dla mnie zawarta w nich historia jest za krótka i opowiedziana po łebkach. Jak było z opowieścią o rozbitej rodzinie?
Nie miałam zbyt dużych oczekiwań w stosunku do tej publikacji. Sięgnęłam po nią z ciekawości, żeby przekonać się, w jaki sposób autorka będzie próbowała opowiedzieć najmłodszym o tym, co dzieje się w domu po rozwodzie rodziców. Muszę przyznać, że całkiem nieźle poradziła sobie z zadaniem i moim zdaniem tę książkę spokojnie można podarować dziecku, które musi uporać się z rozwodem rodziców. Na szczęście ja takich nie mam w pobliżu, ale jeśli wy kogoś takiego znacie, polecam tę publikację. Zwłaszcza dla dzieci w szkole podstawowej. Młodsze mogą mieć z tą książką nieco problemów. Lepiej z nimi porozmawiać niż kazać im czytać komiks. Wtedy łatwiej wyjaśnić trudne kwestie i wytłumaczyć maluchowi, że to nie jest jego wina, że mama i tata już ze sobą nie mieszkają.

Komiks został napisany w prosty sposób, jest tu trochę nawiązań do kultury, które dobrze by było dzieciom w trakcie lektury wyjaśnić, ale poza tym nie powinno być większych problemów z jej odbiorem.
To na pewno nie jest historia, która dostarcza rozrywki, choć w głównej mierze to właśnie robią komiksy. To opowieść, która pozostaje na długo w pamięci i zmusza do myślenia. Pokazuje, jak dzieci odbierają rozwód rodziców w zależności od tego, ile mają lat. Możemy też przekonać się, co dzieje się z rodzicami. Po nich to też nie spływa jak po kaczce.

Młodsza z sióstr nie jest świadoma tego, co się dzieje. I nie można mieć o to do niej pretensji. To jeszcze mała dziewczynka, która nie wie, czym jest rozwód. Ona zupełnie inaczej odbiera to, że tata przesunął spotkanie niż jej starsza siostra. Jak ona się na to zapatruje? Jeśli o tym opowiem, zdradzę za dużo, więc musicie przekonać się o tym sami.

Wspomniałam, że to dobra publikacja dla dzieci ze szkoły podstawowej, które próbują odnaleźć się w nowej rzeczywistości po rozwodzie rodziców, ale myślę, że i my, dorośli powinniśmy zapoznać się z tą książką. Jest naprawdę mądrze napisana. Autorka wie, o czym mówi. Daje do myślenia i pozwala zrozumieć wszystkich „zamieszanych” w tę sprawę zainteresowanych. Za to należy się jej ogromny plus. Nie wiem, czy na naszym rynku wydawniczym jest podobna publikacja, nie spotkałam się z takową w każdym razie. Tym bardziej polecam „Obiecanki”.