Hotel Dziwny Tom 1 Przez Zimę Do Wiosny

Komiksy dla dzieci przez długi czas nie przyciągały mojej uwagi. Zmieniło się to dopiero po przeczytaniu albumu Sztybora i Tomasza Kaczkowiskiego pod tytułem: Niezła draka Drapak – Puść to jeszcze raz. Lektura krótkiego, ale bardzo satysfakcjonującego komiksu nie tylko skłoniła mnie do kupna drugiej części, ale też dzięki niej zacząłem zwracać większą uwagę na komiksy dla dzieci wydawane w naszym kraju. Drapak zachwycił mnie swoim polotem, lekkością, fajnym pomysłem, ale przede wszystkim przemyceniu w treści skierowanej dla najmłodszych mnóstwa smaczków dla dorosłego czytelnika. Stało się to moim głównym kryterium subiektywnej oceny komiksów, w której niestety niezbyt dobrze wypada komiks, o którym dziś chciałem Wam opowiedzieć.

Hotel dziwny – Przez zimę do wiosny to kolejny komiks skierowany do najmłodszego czytelnika wydany przez Krótkie Gatki, imprint Kultury Gniewu. Komiks jest prostą, ale dość ciekawą jak na historię dla dzieci opowieścią o wyczekiwaniu na wiosnę przez mieszkańców nienazwanej, magicznej krainy. W tejże krainie kryje się Hotel Dziwny, którego pracownicy właśnie odbywają smaczny zimowy sen. Z tegoż snu naszych bohaterów wyrywają goście hotelowi, który na pierwszy rzut oka, jak się wydaje, przyjechali o wiele za wcześnie. Hotel bowiem otwiera się dopiero na wiosnę, a za oknem ciągle widać ogromne zaspy białego śniegu. Okazuje się jednak, że to nie goście się pośpieszyli, a wiosna spóźniła.

Jak nie trudno się domyślić, komiks opowiada o poszukiwaniu Pana Wiosny, który przegapił koniec zimy. Bohaterowie opowieści wyruszają w emocjonującą podróż pełną niebezpieczeństw. Tak przynajmniej opisałbym ten komiks najmłodszym czytelnikom naszego serwisu. Ci starsi bowiem nie znajdą w tym tomiku zbyt wiele emocji. Z perspektywy dorosłej osoby opowieść jest banalna, mocno przewidywalna i pozbawiona smaczków, o których wspominałem we wstępie. Nie znaczy to oczywiście, że komiks ten jest zły. Po prostu nie jest uniwersalny, jak np. wspomniany wcześniej Drapak. Dzieci na pewno znajdą wiele frajdy w lekturze tego komiksu. Autorzy Florian i Katherine Ferrier odpowiednio o to zadbali.

Największą zaletą komiksu są jego bohaterowie. Naprawdę sympatyczne postaci mają swój unikalny charakter, dzięki czemu łatwo wzbudzają sympatię. Szczególnie ciekawie prezentują się na tym tle włochaty duszek Kaki oraz żywy system rezerwacyjny Pan Snarf. Psoty Kakiego potrafią wywołać uśmiech nawet na twarzy największego ponuraka, tym bardziej że cartoonowy styl rysunków mocno uwydatnia zabawny charakter postaci. Wspomniane rysunki są kolejną dużą zaletą publikacji. Bardzo ekspresyjne ujęcie bohaterów na pewno ułatwi odbiór dzieciom, a wygłupy Kakiego są dzięki temu jeszcze śmieszniejsze. Nie bez znaczenia są tutaj też kolory. Żywa, soczysta paleta barw czaruje od pierwszego kadru. Oczywiście praca kolorysty nie była mocno skomplikowana, ale daje ona dużo satysfakcji czytelnikowi i uwydatnia dziecięcy charakter komiksu.

Niezbyt do gustu przypadła mi postać pierwszoplanowej bohaterki Marietty, jako odpowiedzialna, rezolutna dziewczynka, jest ona trochę nudna. Podobnie jest w przypadku Celestyna, którego najłatwiej skojarzyć z archetypem Włóczykija z Muminków. Pomimo że odegrał on istotną rolę w historii, przeszedł przez nią praktycznie przeze mnie nie zauważony.

Samemu na pewno nie będę wracał do tego komiksu, tym bardziej, że na jego grzbiecie widnieje jedynka sugerująca dalsze części. Myślę jednak, że będzie to świetny prezent dla mojego bratanka. Dzieciak na pewno się ucieszy, a ja zaoszczędzę miejsce na półce.

HOTEL ZIMNY

Hotel dziwny to komiksowa opowieść, która łączy w sobie mroczny urok animowanego Hotelu Transylwania z szatą graficzną, jaka już na pierwszy rzut oka kojarzy się z Muminkami Tove Jansson. Jest więc lekko, przyjemnie i nastrojowo, z nutką grozy, tajemnic i fantastyki. I, jak na udaną opowieść dla najmłodszych przystało, również starsi czytelnicy będą znakomicie się bawić podczas lektury.

Hotel dziwny nie przypadkiem tak właśnie się nazywa. To miejsce, które zapada w sen zimowy wraz ze swoimi zarządcami, a prowadzą je między innymi mała Marietta, dziwne istoty jak Kaki czy Pan Leclair, a także duch o nazwisku Snarf. Teraz wszyscy oni śpią, podczas gdy wszędzie wokół zalega śnieg, jednak wypoczynek zostaje przerwany dzwonieniem do drzwi. Zjawiają się najróżniejsi goście – twierdząc, że mają rezerwację. Marietta przypomina im, że hotel wznawia pracę wraz z pierwszym dniem wiosny, 21 marca, ale, jak się okazuje, właśnie nastał ten dzień. Dlaczego więc zima trwa wciąż w najlepsze? I gdzie podział się Pan Wiosna, który zawsze był pierwszym gościem w Hotelu dziwnym? Może zabłądził, a może ktoś go porwał? Co robić? Dziewczynka postanawia wybrać się na jego poszukiwania. Zostawia miejsce pod opieką ducha i wraz z Kakim i panem Leclairem wyrusza w drogę, gdzie czeka na nich wiele przygód, niebezpieczeństw i niezwykłych wydarzeń!

Na pierwszy rzut oka ten album wygląda niepozornie. Prosta kreska, proste barwy, dużo kolorów… Wszystko jak w typowym komiksie dla najmłodszych. Część bohaterów to dzieci, część dziwne, baśniowe stworzenia – czasem bardziej zwierzęce, czasem wręcz metafizyczne. Jest urok, jest humor, jest wreszcie lekkość i prostota. Czyżby to była kolejna z wielu takich samych opowieści obrazkowych przeznaczonych dla najmłodszych? Na szczęście nie.

Co zatem wyróżnia Hotel dziwny na tle podobnych dzieł? Przede wszystkim jego klimat, którego nie poczujecie jedynie przekartkowując album. Trzeba się w niego wczytać, ale wystarczy kilka stron, by przekonać się, że autorzy postawili nie na powielenie schematów, a ożywienie najlepszych z nich w sposób, jaki zapamiętali z dzieciństwa, łącząc je w prostą, ale naprawdę uroczą opowieść. Najbardziej rzucają się tu w oczy inspiracje wspomnianymi Muminkami (zarówno pod względem klimatu, „dojrzałości” całej historii, jak i tego, w jaki sposób została zilustrowana), niemniej na tym nie kończą się podobieństwa. Dzieci ich oczywiście nie wychwycą, chociaż też będą bawić się znakomicie czytając Hotel, jednak w dorosłych obudzą one niejedną sentymentalną nutę. Co więcej całość czyta się lekko, bardzo, bardzo przyjemnie, a po skończeniu autentycznie ma się ochotę na więcej.

Wracając do rysunków w komiksie, to choć są one proste i barwne, mają swój urok. Przypominają to, co tworzyła Tove Jansson, autorom udało się przenieść na strony tego albumu charakterystyczne dla niej kreskowe cieniowanie, choć zupełnie inaczej potraktowano mimikę postaci, a ilustracje w Hotelu są bardziej klarowne niż w przypadku dokonań „matki Muminków”. Szkoda więc, że album nie pozostał czarno-biały, bo kolor mimo wszystko odbiera część klimatu, jaki mają rysunki. Z drugiej strony – odarty z barw komiks pewnie nie przyciągnąłby współczesnego dziecięcego odbiorcy, więc trudno to tak do końca poczytywać za minus.

To jednak tylko taka łyżka dziegciu do przysłowiowej beczki miodu. Hotel dziwny to znakomity komiks dla czytelników w różnym wieku i wart jest polecania każdemu. Dzieciom – jako wartościowa lektura w sam raz dla nich i dorosłym – jako sentymentalny przerywnik dla szarej codzienności (oczywiście jeśli mają w sobie jeszcze coś z dziecka).