Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
POSTĘP DOTARŁ NA DZIKI ZACHÓD
W moim przypadku z serią „Comanche” jest trochę tak, jak z filmami Quentina Tarantino. Gdyby kilka lat temu ktoś powiedział mi, że zachwycę się westernem, nieważne czy filmowym to, czy komiksowym, pewnie bym go wyśmiał. A przynajmniej spojrzał na niego z politowaniem. A jednak, taki „Django” zachwycił mnie i z każdym kolejnym obejrzeniem zachwyca bardziej, a na kolejnych tomów „Comanche” wyczekuję z niecierpliwością. Ale tak to już jest z dobrymi historiami – dobre pozostają niezależnie od gatunku, jaki reprezentują, a niniejszy cykl jest dobry. I to jak.
Postęp dociera na Dziki Zachód. Przekonał się o tym całkiem niedawno temu Red Dust, kiedy powrócił z więzienia, teraz jednak zmiany postępują coraz dalej. Comanche zaczyna zatem, z nieszczególnie wielkim entuzjazmem, eksperymentować z modą, a w mieście coraz bardziej dokazują Indianie z plemienia Czejenów. Odkrycie przez nich „dobrodziejstw” wody ognistej doprowadziło do szalonej sytuacji, kiedy trudno jest odróżnić autentyczny napad od pijackiej zabawy – zresztą konsekwencje tej ostatniej wcale nie są mniej tragiczne dla przypadkowych białych. Przekonuje się o tym Comanche, kiedy przyjeżdża w odwiedziny do znajomej rodziny tylko po to, by przekonać się, że ich dom płonie, a czerwonoskórzy doskonale bawią się kosztem jego mieszkańców. Z pomocą, a i to tylko dzięki zbiegowi okoliczności, przybywa Red Dust, który pełni obecnie obowiązki szeryfa i na poważnie wykonuje swoje zadania, jednak sytuacja jest nieciekawa i coś trzeba będzie na nią poradzić. Ludzie się burzą, a nie trudno wówczas o lincz nawet na Indianach, którzy są po ich stronie. Jakby tego było mało do miasta przybywa słynny fotograf, który nie tylko przyciąga interesowanie ludzi, ale także przywozi ze sobą kilka nieznanych w okolicy nowości...
Po absolutnie zachwycającym tomie piątym, „Comanche #6” prezentuje się nieco słabiej, ale to i tak wciąż ten sam znakomity komiks, który tak bardzo polubiłem. Siłą poprzedniej części była jej odmienność. Zmienił się ton, zmienili się wrogowie oraz świat, sam Red Dust także uległ zmianie, a co więcej nie mógł posługiwać się bronią, choć czekało na niego nie lada wyzwanie. Wszystko stało się mroczne i przygnębiające, elementy gatunkowe zeszły na dalszy plan, autorzy postawili na psychologię postaci. Tymczasem „Buntownicza furia” powraca na wcześniejsze tory, więcej jest tu westernu, akcji, przygody i malowniczych scenerii. Greg pisząc scenariusz tego tomu nie zapomniał o brudzie, którego tak często unikały klasyczne westerny, ale nie jest go tutaj tyle, co poprzednio. Fabularnie wyszła więc udana, choć lżejsza już, opowieść, dobrze kontynuująca serię. Nie ma tu chwili na nudę, a całość ma bardzo przyjemny klimat.
Prawdziwą gwiazdą serii i tak pozostaje jednak Hermann, którego ilustracje po prostu urzekają. Świetna, realistyczna kreska, doskonałe oddanie realiów, typowo europejskie kadrowanie, znakomity kolor... Wymieniać można by długo, ważne jest jednak to, że ilustracje nie tyle znakomicie uzupełniają scenariusz, ile jeszcze dodają do niego coś od siebie. Warto też zauważyć, że Hermann, w odróżnieniu od późniejszych swoich prac, nie prezentuje tu dziwnie rozciągniętych twarzy i zdecydowanie bardziej trzyma się klasycznej formy, niż eksperymentów graficznych.
I to właściwie mówi już wszystko. „Comanche” to znakomita seria, nie tylko dla miłośników westernów. Bardzo dobrze napisana, rewelacyjnie zilustrowana, dostarcza dobrej rozrywki oraz w ciekawy sposób pokazuje przemiany zachodzące na Dzikim Zachodzie. Warto ją więc poznać i przekonać się, że europejski western komiksowy nietylko „Blueberrym” stoi.
