Wersja dla osób niedowidzących
Paweł Warowny
-
Rycerz Ciernistego Krzewu – Polowanie to kontynuacja komiksu z 2013 roku, przy którym pracowała cała rzesza polskich rysowników. Komiks z 2013 roku zebrał bardzo mieszane opinie, niektórzy recenzenci nie szczędzili pochwał, inni uzbrojeni w pokaźny zasób cierpkich słów krytykowali projekt Rycerz Ciernistego Krzewu. Dziś postaram się ocenić Polowanie jako osobny komiks, bo za taki równie dobrze może służyć.
Pierwszą zaletą jaka rzuca mi się w oczy, jest właśnie to, że czytelnik, nawet nie wiedząc, że ów komiks jest kontynuacją pracy z 2013 w pełni zrozumie fabułę Polowania. Wstęp z ciekawym opisem narratora i opowieścią karczemną szybko nakreśla najistotniejsze informacje oraz przedstawia głównego bohatera. Tytułowy Rycerz Ciernistego Krzew jest bohaterem i wybawcą ludu polskiego od zła. Owe zło to w opowieści Dawida Kucy Nieumarli i Zakon Krzyżacki, na czele którego stał Albrecht Hohenzollern. Bardzo łatwo zatem, już po pierwszych kilku planszach domyślić się, że będziemy mieli do czynienia z opowieścią luźno łączącą faktyczne miejsca i nazwiska z fantastyką.
Podtytuł Polowanie zręcznie nawiązuje do dwóch osobnych wątków, które scenarzysta prowadzi symultanicznie, jednocześnie dążąc do splecenia się w jeden. Co ciekawe każdy z tych wątków, zarówno osobnych, jak i ten po połączeniu się dwóch nici fabularnych w jedną, można tytułować Polowaniem. Rycerz Ciernistego Krzewu wyposażony w śmiercionośne gadżety niczym James Bond wyrusza tropem watahy przeklętych wilków, nie jest jednak świadomy, że sam również jest tropiony i to nie przez byle kogo. Joachim Wettyn najlepszy szermierz Zakonu Krzyżackiego otrzymuje misję odnalezienia i zabicia Rycerza Ciernistego Krzewu od samego Albrechta Hohenzollerna, który pała śmiertelną rządzą zemsty po tym jak bohaterki rycerz o niemal go nie uśmiercił.
Jak zakończy się Polowanie? Tego dowiecie się czytają komiks. Nie zdradzę Wam również ciekawych smaczków jakie autor scenariusza ukrył w treści. Na przykład tego, kto dostarcza Rycerzowi owych śmiercionośnych gadżetów. Tyle słowem fabuły.
Strona graficzna komiksu jest bardzo trudna do jednoznacznego zaopiniowania. Przy projekcie pracowała bowiem pokaźnych rozmiarów grupa ilustratorów, z których każdy ma odmienny styl. Bardzo częstym problemem tego typ projektów jest uciążliwe skakanie z jednego stylu rysunku na drugi. Tutaj na szczęście zmiana kreski odbywa się dość łagodnie, choć muszę przyznać, że przy niektórych planszach żałowałem, że nie rysuje ich poprzedni artysta. Szczególny rozdźwięk czuć podczas przejścia z mrocznych ilustracji (o ile się nie mylę autorstwa Tomka Kleszcza) poprzez kojarzące się z frankofońskim komiksem rysunki aż po szkice rodem z japońskiej mangi. Takie drobne utrudnienie nie przeszkadza jednak w odbiorze lektury. Zatrudnienie do projektu tak różnorodnej grupy rysowników daje czytelnikowi możliwość obserwacji różnic w interpretacji postaci u każdego z rysowników z osobna.
Może nie jest wybitne dzieło, ale mi czytało się to bardzo przyjemnie, a fabuła była na tyle interesująca, że chętnie zapoznam się z kolejnym albumem. Dodatkowo możliwość obserwacji wspomnianych wyżej różnic w stylu rysowania stanowi kolejną, jak dla mnie, bardzo istotna zaletę tego komiksu. Warto się zainteresować, tym bardziej jeśli lubicie gatunki czerpiące z historii i fantastyki zarazem.
