Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
KRUCJATA FANTASY
Temat krucjat to jedna z tych historycznych kwestii, które są bardzo chętnie podejmowane przez popkulturę. Różni twórcy opierali na nim swoje dzieła, zaczynając od filmów (tu bardziej w ujęciu historycznym), przez powieści (w mniej więcej równym stopniu ciążące zarówno ku faktom, jak i fantastyce), na grach komputerowych kończąc (tu już fantastyka zdominowała treść, wystarczy wspomnieć choćby popularny cykl „Assassin’sCreed”). Komiksy także nie zapomniały o wyprawach krzyżowych, czego dowodem jest seria „Krucjata” napisana przez Jeana Dufauxa. Ten belgijski scenarzysta, któremu zawdzięczamy takie tytuły, jak „Skarga Utraconych Ziem”, „Drapieżcy” czy „Murena” zyskał sobie niemałe grono miłośników, także w naszym kraju. Nie przypadkiem zresztą, autor bowiem dotychczas nie zawodził. Dotychczas. „Krucjata” okazuje się jednym z najsłabszych jego dokonań, chociaż ma swoje dobre momenty.
Rycerz Walter z Flandrii wraz z Osariasem szukali bezimiennego potwora Aa, wierząc że mają szansę wygrać. Teraz przybywają do jego schronienia, odkrywając że niektóre z zarażonych ofiar, choć nie tak potężne jak on, mogą przysporzyć im wielu problemów. Walka z hordami wrogów to jednak zaledwie wstęp. Kiedy okazuje się, że Aa przyjął do swoich Nakesha, nic już nie jest pewne. Ale Walter ma broń – zna imię Aa, imię, które nadał mu ich matka. Czy to jednak wystarczy?
Tymczasem Robert z Tarentu zmaga się ze swoimi problemami. Chce rzucić podległe mu święte wojska i podbić należące do chrześcijan miasto HierusHalem. Jako młodzieniec wierzył, że właśnie tu krzyż i półksiężyc mogą się zjednoczyć, wziął sobie nawet piękną chrześcijańską brankę, teraz nie ma złudzeń, że tylko wojna może przynieść pokój. Jednakże w decydującej chwili jego władzę kwestionuje zakonnik Jurand z Pomeranii, który uważa go za przeklętego. Robert podejmuje jego wyzwanie poddania się Sądowi Bożemu, a jego przeciwnikiem ma być Pan Maszyn. Czym skończy się to starcie i jakie będą jego konsekwencje?Nie czytałem pierwszych dwóch tomów „Krucjaty”, ale chociaż seria to tak naprawdę jedna wielka opowieść (nawet numeracja stron o tym świadczy, ten album bowiem podejmuje historię od strony 105), nie czułem zagubienia. W najmniejszym stopniu nie brakowało mi znajomości poprzednich komiksów. Czy wszystko zatem zrozumiałem? Tego nie mogę stwierdzić nie wiedząc, które kwestie wyjaśnione były wcześniej, ale też i nie o to chodzi. O co zatem? O prosty fakt, że fabuła nie porywa tak bardzo, bym czuł niedosyt i chciał dowiedzieć się więcej. Scenariusz nie nuży, nie jest zepsuty, ale nie wybija się także ponad przeciętność. „Krucjata” czyta się szybko, jednak bez refleksji, i równie szybko się zapomina. A przecież miała zadatki na coś naprawdę ciekawego i zdecydowanie lepszego, niż przygodówką w historycznych realiach, jaką ostatecznie się stała.
Pod względem graficznym jest bardzo przyjemnie, chociaż komputerowo nakładany kolor nie szczególnie pasuje do kreski twórców ze starego kontynentu. Tutaj wprawdzie jest stonowany i odpowiedni do całości, czasem sprawiający wrażenie tradycyjnego, jednak nie zastępuje w pełni tego, co oferowały zwykłe farby. Szczególnie, że w kilku momentach pozwala sobie na efekciarstwo. Na szczęście nie tak bardzo, jak w amerykańskich komiksach, co trzeba „Krucjacie” zaliczyć na plus. Paradoksalnie najlepiej z całości wypada jednak przedstawiona na czterostronicowej rozkładówce sekwencja, która wygląda jak żywcem wyjęta ze „Spwana”, ale to tylko jedna z wielu naprawdę udanych scen, jakie ma do zaoferowania ten komiks.
I chociaż seria Dufauxa i Xaviera nie zachwyca, można po nią sięgnąć i spędzić kilka niezobowiązujących chwil na lekturze. Szczególnie, że przed nami jeszcze pięć tomów i wciąż istnieje szansa, że całość, kolokwialnie mówiąc, się rozkręci. Póki co jednak „Krucjata” jest pozycją co najwyżej niezłą i na pewno nie dla każdego.
