Wersja dla osób niedowidzących
TomG
-
Ostatnio bohaterowie komiksów – a raczej superbohaterowie – przeżywają swój renesans. Nie chodzi już nawet tylko o olbrzymie komiksowe uniwersum Marvela czy DC Comics, ale także o coraz bardziej popularne, rozrastające się z roku na rok serialowe produkcje platformy Netfilx. Mieliśmy okazję oglądać już Daredevila, Flasha, Luke’a Cage’a oraz – a jakże – prześwietny pierwszy sezon Jessici Jones, sarkastycznej, cynicznej pani detektyw obdarzonej niezwykłą siłą. Przyznam szczerze, że oglądając kilkanaście odcinków serialu nie znałem Jessici z komiksowych kart. Nie miałem okazji wcześniej czytać żadnego z zeszytów poświęconych jej przygodom. Ta sytuacja zmieniła się dopiero ostatnio.
Jessica Jones to twarda babka. Prowadząc samochód, wydziera się do utworów hard rockowej grupy Whitesnake, przeklina jak szewc i ogólnie bywa raczej trudna w kontaktach z innymi ludźmi, zwłaszcza, jeśli czyjaś głupota za bardzo wychodzi na wierzch.
W związku ze sprawą, którą prowadzi, Jessica przyjeżdża do małego miasteczka, do rodziny Crossów. Jest prywatnym detektywem, tym razem wynajętym do odszukania zaginionego członka rodziny. Jednak – jak szybko się okazuje – już od samego początku ma utrudnione zadanie: rodzina Rebekki Cross, licząc na to, że rozgłos pomoże w odnalezieniu zaginionej dziewczyny, pozwala na zamieszczenie w miejscowej gazecie artykułu traktującego nie tylko o zaginionej, ale także i o Jessice Jones, której fotografia widnieje na pierwszej stronie i utrudnia dyskretne prowadzenie śledztwa wśród mieszkańców. Rozpoczynając więc wypytywanie najpierw członków rodziny, a potem miejscowych mieszkańców, Jessica – jak przystało na każdego szanującego się prywatnego detektywa – chodzi od jednego mieszkańca do drugiego i zasięga języka. Jednak dopiero kiedy trafia do szkoły, by porozmawiać z nauczycielami i znajomymi zaginionej, słyszy coś intrygującego: jedna z dziewczyn mówi jej, że Rebekka przechwalała się, że jest mutantem.
Cała historia opisana w Jessica Jones: Alias biegnie niespiesznym, raczej przewidywalnym torem, i – co tu dużo pisać – nie grzeszy oryginalnością ani nawet jakimiś mocniejszymi zwrotami akcji. Śledztwo wydaje się być proste, a nawet banalne, więc czytelnik nie ma co spodziewać się niespodzianek.
Komiks został bardzo ładnie wydany, ale w dzisiejszych czasach jest to już standard, można powiedzieć. Każdy z kolejnych zeszytów składających się na album Jessica Jones: Alias otwiera całostronicowy kolaż, a kolory na kredowych stronicach są stonowane, pastelowe i dodają charakteru historii. Wydawca Jessica Jones: Alias nie uchronił się jednak od – powiedzmy – niedopatrzenia, które to momentami mocno rzutuje na lekturę albumu. Chodzi mianowicie o brak wewnętrznego marginesu, co w połączeniu z szytym grzbietem skutkuje tym, że aby czytelnik mógł zobaczyć niektóre z ilustracji umieszczonych blisko grzbietu na parzystych, lewych stronach, musi je mocno naciągnąć, co i tak nie gwarantuje tego, że zobaczy ilustrację i dymki z tekstem wyraźnie. Oczywiście jest to mały szkopuł, objawiający się w sposób utrudniający lekturę tylko miejscami, jednak należy przyznać, że przeszkadza to w odbiorze treści.
W Jessica Jones: Alias czytelnik spotka się – choć tylko epizodycznie – z innymi superbohaterami znanymi z uniwersum Marvela. Nie są to jednak występy na tyle znaczące, by szczególnie się o nich rozpisywać. Po prostu, tu i tam zobaczymy tego czy tamtego bohatera, nie mającego żadnego wpływu na prowadzone przez Jessicę prywatne dochodzenie.
Jakie są moje wrażenia po lekturze komiksowych przygód Jessici Jones? Cóż, niespecjalnie mnie ten zeszyt zachwycił. Choć podobała mi się warstwa kolorystyczna, to jednak sama historia jest dość płytka i nijaka, a kreska Michaela Gaydosa okazuje się jak na mój gust nieco zbyt chaotyczna, choć rzeczywiście pasuje do przedstawianej historii. Podsumowując najgorzej nie jest, ale mogło być zdecydowanie lepiej.
