Wersja dla osób niedowidzących
Michał Lipka
-
BATMAN NA EMERYTURZE
Bruce Wayne nie jest już Batmanem. Jako człowiek mający na karku swoje – zaawansowane całkiem - lata i mniej sprawności niż kiedyś, wiedzie życie emeryta. Jego wrogowie siedzą w Arkham, więc może sobie pozwolić na ten luksus. A przynajmniej tak mu się wydaje. W Gotham rozpoczyna się seria upałów, które stają się przyczyną wzrostu przestępczości, do tego na ulicach i tak już przepełnionego brudem miasta pojawia się gang Mutantów. Bruce nękany własnymi demonami z przeszłości nie może wytrzymać sam ze sobą w olbrzymiej, pustej willi. Musi powrócić z emerytury i zmierzyć się nie tylko z bandytami czy własną słabością, ale również i plejadą największych wrogów, wśród których jest nie kto inny, jak Joker, a nawet swoim bliskim znajomym...
"PMR" to komiks legendarny i fakt, że po polsku ukazał się późno przecież, jest jakąś wielką pomyłką. Na szczęście się ukazał i to w naprawdę dobrym wydaniu, na które dzieło trio Miller/Varley/Janson absolutnie zasłużyło. Choć trzeba przyznać, że pierwsze wydanie sprzed lat, w miękkiej oprawie i kiepskim przekładzie, psuło nieco odbiór tego niezapomnianego dzieła.
A cóż w nim jest takiego niezapomnianego? Przede wszystkim to kolejny komiks Millera, który złamał wszelkie gatunkowe reguły. Do tej pory żaden z bohaterów nie miał prawa się zestarzeć. Nie miał prawa odchodzić na emeryturę i zmagać się ze wszystkimi aspektami swego wieku i człowieczeństwa. Batman zawsze się wyróżniał. Swym brakiem nadludzkich mocy, cierpieniem psychicznym, podatnością na zranienia, ale Miller uczynił go przede wszystkim istotą ludzką. Rozchwianą, często bojącą się i nie potrafiącą poradzić sobie z własnymi lękami. Bruce, mimo iż jest staruszkiem, ciągle rozpamiętuje scenę śmierci rodziców. Ciągle zmaga się z tym, co doprowadziło go do włożenia maski i nie potrafi zwalczyć. Poddaje się więc temu. I poddaje się żądzy zemsty, choć ciągle nie jest w stanie nikogo zabić.
Świetny jest też kontrast pomiędzy nim a Supermanem, który ani odrobinę się nie zestarzał, a na dodatek pracuje dla rządu i jako jedyny jest oficjalnym superbohaterem. Kontrast i paradoks, bo choć obaj się przyjaźnią, wbrew woli będą musieli stanąć ze sobą do walki, i tylko jeden wyjdzie z niej żywy...
Kolejnym świetnym wątkiem jest puszczanie oka do stałych czytelników komiksów. Mamy oto nowego Robina, a raczej Robin, nieco szaloną nastolatkę, która nie zdaje sobie sprawy z tego co zabawa w herosa ze sobą niesie. Mamy samozwańczych synów Batmana i dawnych bohaterów w tle. Bohaterów, z którymi Miller, tak samo jak czas, nie obszedł się łagodnie. Catwoman jako właścicielka agencji towarzyskiej, zbrzydzona i daleka od danej szczupłości i seksowności, czy Green Arrow, który stracił rękę, ale nadal chce walczyć i strzelać z łuku...
Ale to wszystko tak naprawdę jest niczym innym jak tłem dla satyry na Zimną Wojnę i politykę USA lat 80 XX w. Tłem dla komentarza popkulturowego dla zarzutów, że komiks to rozrywka dla dzieci i idiotów, które nawet z kadrów wykrzykuje ograniczony niezwykle doktor. I hołdu dla tego wspaniałego medium.
Całość znakomicie ilustrują minimalistyczne i celowo uproszczone rysunki Millera (niemal zupełnie pozbawione charakterystycznej dla niego zabawy czernią i cieniem), doskonale podkreślone pastelowymi barwami autorstwa Lynn Varely (prywatnie obecnie ex-żony Millera).
Nie dziwi więc fakt, że na słynnej liście 100 najlepszych komiksów wg Wizarda (którą mieliśmy okazję poznać w Polsce na łamach nieistniejącego już magazynu „Świat Komiksu") "PMR" znalazł się na miejscu 3 (pokonany przez "Strażników" i "Mausa").
Polecam, choć nie wszystko jest tu może idealne.
