Kuroshitsuji - Mroczny Kamerdyner - 2

Gdzieś w dziewiętnastowiecznej Anglii nie opodal Londynu stoi pewien pałac. Należy on do rodziny Phantomhive–szanowanych członków arystokracji oraz mającą swoją firmę wyrobów cukierniczych oraz produkującą zabawki. Jedynym członkiem rodziny, który żyje jest Ciel Phantomhive – dwunastolatek, który zachowuje się niczym dorosły, aczkolwiek nadal pozostaje dzieckiem. Lecz nie on sam mieszka w tej wielkiej posiadłości. Ma służących – są mało pomocni, ale po prostu są – oraz swojego wiernego kamerdynera, zdolnego wypełnić każdy rozkaz panicza. Czy jest rzecz, której czarny kamerdyner nie potrafi wykonać? Otóż, jak na razie takowej nie wypatrzyłam.

Pies królowej dostaje zlecenie

W Londynie kończy się letni sezon, podczas którego w mieście pojawia się wielu ludzi z tak zwanej „śmietanki towarzyskiej". Jednak na sam jego koniec zostaje spuszczona czerwona kurtyna krwi. Morderca, nazwany przez lokalną policję Kubą Rozpruwaczem, zaczął mordować kobiety trudniące się w prostytucji. Nikt jednak nie wie kto i czemu to robi, a o jego czynach zaczyna być coraz głośniej. Zadanie pochwycenia zbrodniarza zostaje zlecone młodemu hrabiemu Phantomhive przez samą królową Wiktorię. Wraz ze swoim kamerdynerem udaje się do rodzinnej posiadłości w Londynie by pochwycić Rozpruwacza. W domu zastaje swoją ciotkę Angelinę, nazywaną też przez arystokratów Madame Red oraz towarzysza handlowego Lau, którzy przeszukując kuchenne kredensy rujnują przepiękną kuchnię. Niezapowiedziani goście zostają wtajemniczeni w śledztwo i pomagają w schwytaniu złoczyńcy. Lecz od czego zacząć jeżeli w miejscu ostatniej zbrodni kręci się Yard oraz przebyta tam wiele gapiów? W tym mieście jest tylko jedno miejsce, gdzie może dostać pewne i dokładne informacje o zamordowanych kobietach. A tak się składa, że Ciel jest tam bardzo miło widzianym gościem. Nieprawdaż Undertakerze?

„Witaj w moich skromnych progach hrrrabio... Czyżbyś w końcu zdecydował się przymierzyć trumienkę, którą zrobiłem specjalnie dla ciebie?"

Dwa kroki w przód i trzy w tył

„– Na pewno jesteś kamerdynerem? Nie działasz przypadkiem w tajnej służbie jej królewskiej mości?
– Ależ nie. Jestem... Zwyczajnym... Kamerdynerem."

Po zdobyciu niezbędnych informacji do wytropienia mordercy w świetle reflektorów staje Sebastian. Dla kamerdynera takiego jak on to nic wielkiego przejść przez cały Londyn, zebrać nazwiska i wypytać każdego podejrzanego o alibi w czasie, kiedy Panicz spokojnie wraca powozem do domu, by z kolei powitać go na miejscu. Wśród nazwisk na długiej liście znalazło się jedno, które nie miało alibi na noc morderstwa. Sebastian nie byłby sobą jeżeli nie miałby już gotowego planu i wystarczających „danych" o podejrzanym. Owa persona tego samego dnia wieczorem urządza przyjęcie, które jest jedyną szansą na jej pochwycenie. Jednak czy podejrzenia są właściwie skierowane? Aby je potwierdzić Panicz musi przejść przez wiele niedogodności.

„(...) ten świat nie jest szachownicą, na której trzeba trzymać się zasad. Gracze będą je łamać, a pionki mogą zdradzać swoich graczy."

Pamiętam moje wahania związane z zakupieniem serii. Z racji tego, że były to początki i moje pieniążki też przeznaczałam na coś innego niż tylko mangi, ale to już przeszłość i nie ważne. Teraźniejszy stan rzeczy bardzo mnie zadowala i nie żałuję ani jednego grosza. Wracając do mojego wahania, owszem było, ale tylko przy zakupie pierwszego tomu, po jego przeczytaniu wiedziałam, że „Kurosz" musi stać w całości na półce. Co prawda dziś (jeszcze) nie jestem na bieżąco z wydawanymi tomikami, ale mam zamiar to zmienić przy pierwszym najbliższym napływie gotówki (kocham święta!). :3

Przy recenzji pierwszego tomiku wspomniałam, że dotyczył on bardziej przedstawienia postaci i ich codziennych perypetii w posiadłości. W „dwójce" jest tylko jeszcze jeden rozdział z tego rodzaju reszta jest już połączona wątkiem niczym z Sherlocka Holmesa. Poznajemy w nim również nowe postaci – Angelinę Dalles, czyli Madame Red trudniącą się w zawodzie lekarza oraz jej kamerdynera GrellaSutcliffa; Lau, znanego z czuwania nad interesami chińczyków w Brytanii i (mojego ulubieńca) Undertakera, grabarza pasjonującego się swoim zajęciem. Chociaż Undertaker nie występował w tej mandze zbyt wiele (czyli, że w tomiku) to od razu go pokochałam. Dobra robota pani Toboso! Chociaż Sebastian i tak pozostaje na pierwszym miejscu. <3 A komediowa czwórka (pokojówka, ogrodnik, kucharzyna i majordomus) znów dała mi powód do śmiechu. Do fabuły nie mam jak się przyczepić nieważne jak bardzo bym się starała wykryć błąd, nie znajdę go. Widać, że historia z Kubą Rozpruwaczem jest przemyślana od A do Z, ale lepszym wyrażeniem było by od A do L, ponieważ historia przenosi się do tomiku trzeciego. Kwestię „kreski" pozwolę sobie ominąć, ponieważ nie zmieniła się zbyt wiele i nadal mnie oczarowuje. Czy Kuroshitsuji możemy nazwać mangą detektywistyczną? Sądzę, że na upartego tak, ale według mnie jest to troszkę naciągane. Dla mnie przede wszystkim jest to fantasty i shounen, które ma chyba większe grono fanek niżeli fanów. Jednak to tylko moje spostrzeżenie, które może zawierać błąd doświadczalny.

Drugi tom przygód Sebastiana, który nie jest tylko kamerdynerem i jego pana, który nie jest tylko zwykłym rozpieszczonym dzieckiem. Tym razem muszą zmierzyć się z depresją demona, na która lekarstwem są jedynie... kocie łapki, oraz serią tajemniczych morderstw popełnianych w krwawym stylu.