Agata Romaniuk, pisarka, socjolożka, reporterka, miłośniczka małych miast, w swojej kolejnej książce z serii kryminalnej dla dzieci "Kocia Szajka” przenosi swoich kocich bohaterów, m. in. Lolę, Komandosa, Poziomkę, Precelka, z Cieszyna aż do Wenecji – włoskiego miasta zakochanych, kanałów i karnawału. W „Kociej Szajce i gondoli przemytników” pomimo uroczego otoczenia wspaniałe koty natrafiają na przestępczą intrygę i postanawiają rozwiązać kolejną już w swojej działalności sprawę. Tym razem wpadają na trop złodziei drogocennych starych ksiąg. W rozwiązaniu zagadki pomaga im miejscowy kot o imieniu największego poety Italii – Dante, a także komisarz Psottale.

Książka spodoba się nie tylko dzieciom, ale z pewnością także i rodzicom, zawiera bowiem sporo mądrego humoru i językowych zabaw, a nawet nawiązania, np. do bajek animowanych z dzieciństwa współczesnych 30-latków czy do twórczości wspominanego już Dantego. Bardzo dobrze wygląda też rozwój postaci – koty Lola i Komandos to oczywiście para zakochanych, ale pojawiają się także nowi bohaterowie i nowe relacje między nimi, których nie będę szczegółowo zdradzać.

Niewątpliwą zaletą książki „Kocia szajka i gondola przemytników” jest też jej walor edukacyjny. Dzieci mogą dzięki niej nie tylko poznać trochę włoskiej kultury, ale też wzbogacić swoje słownictwo.

Równocześnie może to być jednak wadą tej pozycji – tylko bardzo oczytane dzieci lub dzieci czytające wspólnie z rodzicami mogą w pełni zrozumieć język, jaki zastosowała autorka. Bohaterowie bowiem używają nie tylko włoskich słów, ale też słów tworzonych „po kociemu” z włoskich pierwowzorów. O ile kotoccino jest dość czytelne, nawet dla dziecka, o tyle inne przykłady mogą nie być tak łatwo zrozumiane bez pomocy dorosłego. Warto więc zdecydowanie książkę Agaty Romaniuk czytać razem – rodzic czy inny dorosły oraz dziecko. Będzie to świetna okazja do wspólnego spędzenia czasu i do rozmowy o książce, o kotach, o Wenecji czy włoskich przysmakach i tradycjach.

Tym, co na pewno zachwyca w książce Romaniuk, są też przepiękne i oryginalne ilustracje będące dziełem wrocławskiej artystki - Malwiny Hajduk. Jej grafiki stanowią prawdziwą ozdobę i dodatkowo wzbogacają czytelnicze doświadczenie, przenosząc odbiorcę w magiczny świat tej kociej opowieści.

Zresztą w ogóle należy zdecydowanie pochwalić wydanie tej książki – zastosowane bowiem zostały: twarda i przyjemna w dotyku oprawa, dobrej jakości wydruk, a także odpowiednie dla dzieci interlinie i wielkość liter. Dużym plusem jest też umieszczenie na początku książki portretów poszczególnych bohaterów wraz z podpisami, dzięki temu osoby nieznające jeszcze tej serii łatwo odnajdują się w tym, kto jest kim w tej opowieści. Na końcu z kolei zamieszczono grafikę prezentującą „mapę” pokazującą topografię książkowej kociej Wenecji.

Sama fabuła, choć prosta, zawiera, jak każdy kryminał chyba powinien, pewne zmyłki, fałszywe tropy, równocześnie intryga nie jest drastyczna, a co za tym idzie odpowiednia dla dzieci. Wątek jest pouczający, ma duży walor wychowawczy.

Zdecydowanie polecam „Kocią Szajkę” nie tylko miłośnikom kotów – myślę, że jest to seria, która pobudza dziecięcą wyobraźnię, rozwija zainteresowanie książkami, a w przyszłości może zaowocować wieloma młodymi dorosłymi uwielbiającymi kryminały.

Mnie osobiście lektura „Kociej Szajki i gondoli przemytników” skłoniła do zaplanowania podróży do Wenecji i innych włoskich miast. Niewątpliwie jest inspirująca. Kota już mam, ale gdybym nie miała, pewnie Kocia Szajka by to zmieniła!

  Powieść „Poświąteczne morderstwo” Ruperta Latimera to kryminał, którego akcja toczy się w trakcie II wojny światowej. Ale co tam komu po wojnie, kiedydla bohaterów są ważniejsze sprawy, takie jak np. upolowanie znacznej sumy pieniędzy z testamentu ekscentrycznego krewnego- milionera. Już przed Bożym Narodzeniem zaczynają dziać się dziwne rzeczy, znikają gromadzone tygodniami paczki i prezenty, poszczególni domownicy coś knują, a drzwi praktycznie stoją otworem, przyjmując nieustannie pielgrzymujących do wujka gości. Kiedy więc na zakończenie świątecznej imprezy główna gwiazda programu, najbogatszy w rodzinie wujek, zostaje znaleziony martwy, spoczywając w chłodzie tuż obok śniegowego bałwana, podejrzanym może być każdy uczestnik wydarzenia. W szczególności, że wielu z nich najchętniej widziałby krewnego właśnie w grobie.

Lektura książki Ruperta Latimera wymaga od odbiorcy ogromnego skupienia. Wiele rzeczy nie jest powiedzianych wprost, ale zawoalowanych w metaforach, ironicznych lub enigmatycznych wypowiedziach bohaterów. Nie można więc stracić czujności, czy ktoś aby w swoich patetycznych wyznaniach nie zdradza się z prawdziwą, nie jedynie życzeniową, chęcią umordowania wujaszka. Tym bardziej, że mamy tu do czynienia z bardzo złożonymi zdaniami, niektóre rozciągają się nawet na 1/4 strony. Jeśli czytelnik dotrwa do prawie setnej strony, na której chociażby zapowiedziane jest, że za chwilę będziemy świadkiem morderstwa, wtedy zaczyna się robić ciekawiej. Pojawia się detektyw Culley, który wnikliwe przesłuchuje każdego, od uczestników bogatego świątecznego przyjęcia, po najdalszych kuzynów. Komedianctwu i kłamstwom świadków nie ma końca i wkrótce wszyscy zachowują się tak, jakby mieli coś do ukrycia lub pretendowali do zajęcia miejsca w kolejce do szpitala psychiatrycznego. Są nawet tacy, którzy dla świętego spokoju będą w stanie przyznać się do morderstwa, byletylko dalej móc siedzieć w swoich fotelach i popijać popołudniową herbatkę…

W książce „Poświąteczne morderstwo” wchodzimy w klimat angielskich wyższych sfer, w których podziały społeczne, zasady życia, w tym to, co w towarzystwie wypada, a co nie, staje się dla bohaterów najważniejsze. Nawet konflikt zbrojny i niedostatki w postaci towarów nie mogą usprawiedliwić złamania etykiety. Społeczeństwo ukazane zostało w krzywym zwierciadle, z uwypukleniem jego przywar. Zobrazowano koneksje i koligacje oraz to, kto w tej całej „kolejce do tronu” stoi pierwszy i czy da się, dbając jednocześnie o pozory, przepchnąć chociaż o miejsce wyżej.

Komu spodoba się powieść „Poświąteczne morderstwo”? Myślę, że osobom lubiącym wolno postępującą akcję(która nie przebiega jakość bardzo spektakularnie, a emocje przypominają raczej rozdygotany pudding z rodzynkami niż pikantne dania), dużą liczbę ukrytych szczegółów w śledztwie i bohaterów o koligacjach rodzinnych rodem z brazylijskich seriali. Odnajdą się tu również ci, których urzeka angielski flegmatyczny charakter postaci. Książka z klasycznego kryminału ma na pewno wielość łączących się siecią luźnych relacji postaci o różnych charakterach i motywach, zagmatwaną zagadkę oraz inteligentnego detektywa, który nie chce dać się wyprowadzić w maliny, a raczej w zaspy, sądząc po porze roku. Czy w przypadku śmierci człowieka, który ma forsy jak lodu, można mówić o innym, niż pieniądze, motywie morderstwa? Czy to w ogóle było morderstwo, a nie nieszczęśliwy wypadek? Tylko John, jeden z krewnych denata i jeden nielicznych myślących czymś jeszcze prócz zasad etykiety, w dodatku łamiący schematy, jest po stronie detektywa Culley’a. Jako wielbiciel zagadek ma przeczucie, że nic tu się nie zgadza i tym bardziej należy szukać mordercy. Kto się nim okaże i kto odziedziczy zgromadzoną przez wuja fortunę? Podążaj według zostawionych wskazówek i sprawdź się, czy dobrze uda Ci się dobrze wytypować winnych.