Dziennik Zdrady | Autor: Emilios Solomou

Przyznam to z bólem serca, ale o ile na temat starożytnej literatury greckiej wiem całkiem sporo, o tyle o współczesnych greckich pisarzach nie wiem nic. Nie jestem w stanie wymienić ani jednego nazwiska czy tytułu, który niedawno został wydany w Grecji. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Książkowe Klimaty mogłam to zmienić. Co prawda wiem, że sytuacja, jaka panuje w tym kraju, nie zachęca do podróży w tamte rejony, ale zapraszam was na wyspę Kufonisi położoną na Cykladach.

Główny bohater, Dukarelis, pojawił się tu po raz pierwszy dwadzieścia lat temu. Dowodził wtedy grupką studentów archeologii, która wraz z nim miała prowadzić tam wykopaliska. Nie wie jeszcze, że ta praca przysporzy mu sławy. Na miejscu archeologowie odnajdują bowiem szkielet zamordowanej kilka tysięcy lat temu kobiety. Ten sukces zbiega się w życiu Dukarelisa z porażką na gruncie życia osobistego. Jego małżeństwo z Marią w wyniku romansu z Antygoną kończy się. Dwadzieścia lat później mężczyzna po raz kolejny przyjeżdża na wyspę, by przeanalizować swoje życie.

Trochę żałuję, że tę książkę czytałam latem, lepiej w jej klimat wczułabym się jesienią, choć nieco obawiałabym się tego, że wpędzi mnie ona w depresję. Z kart tej historii wieje bowiem smutkiem. Atmosfera Dziennika zdrady jest bardzo senna. Nie ma nagłych zwrotów akcji, dzieje się raczej niewiele, nie występują tu praktycznie w ogóle dialogi. Jeśli już są - bohaterowie nie mówią zbyt wiele. Postacie pojawiają się i znikają jak duchy. Trudno je scharakteryzować. Są raczej przezroczyste. Autor książki zdecydowanie postawił na opisy. Fabuła tej historii jest nieco chaotyczna. Chwilami miałam problem, by zorientować się, czy jestem w teraźniejszości, czy w przeszłości. Trzeba się skupić, by dobrze zrozumieć co właśnie się dzieje.

Niezwykle drażnił mnie główny bohater. Był tchórzem, który nie potrafił zdecydować się, która z kobiet jest bliższa jego sercu. Nie współczułam mu, sam był sobie winien. Nie potrafiłam wykrzesać względem niego żadnych pozytywnych uczuć. Nawet nie cieszyłam się wtedy, gdy stał się sławny dzięki dokonanemu odkryciu.

Zapewne nie każdemu przypadnie do gustu Dziennik zdrady Emiliosa Solomou. Trzeba mieć nastrój na czytanie tak przejmującej opowieści na temat życia ludzkiego. Autor pokazuje to, w jaki sposób zacierają się granice teraźniejszości i przeszłości. Spodobało mi się nawiązanie do mitologii greckiej, do której lubię od czasu do czasu wracać. Na plus należy zaliczyć także to, że zamordowana dziewczyna doszła na chwilę do głosu. Nie, cudownego zmartwychwstania nie było, ale dzięki retrospekcji mogliśmy się czegoś o niej dowiedzieć.

Autor Dziennika zdrady miał całkiem niezły pomysł na opowieść. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z podobną książką, choć z jej wykonaniem bywało już różnie. Momentami czułam się nieco przytłoczona sposobem narracji. Rozpamiętywanie niektórych aspektów życia bohatera czasem mnie nudziło. Mam bardzo mieszane uczucia do tej historii. Nie była zła, ale to też nie było to, co tygryski lubią najbardziej. To nie była zbyt dobra lektura na upalne dni. Wysilanie zmęczonego wysokimi temperaturami mózgu to nie jest zbyt dobry pomysł. Zdecydowanie odradzam branie tej powieści ze sobą na wakacje. To dość dobra lektura na jesienne wieczory. Polecam tę książkę wszystkim czytelnikom, którzy lubią literaturę refleksyjną. Osobom chcącym poznać zdecydowanie weselsze oblicze Grecji, radzę poszukać czegoś innego.