Sandman. Pora Mgieł

  Istnieją tytuły i nazwiska autorów, obok których miłośnik literatury fantastycznej nie może przejść obojętnie. Jedną z tego typu pozycji jest Sandman Neila Gaimana. Klasyka komiksu z pogranicza fantasy i horroru; seria pełna nawiązań intertekstualnych i odwołań do wielu religii całego świata. Tak w skrócie można opisać jedną z najbardziej znanych publikacji autora.

Nadszedł czas na rodzinne spotkanie. Nieskończeni zbierają się, zaproszeni przez Los, by omówić istotne kwestie. Jak to jednak między rodzeństwem bywa, nie do końca udaje im się dojść do porozumienia. Spotkanie najwięcej do myślenia daje Morfeuszowi, który zastanawia się na tym, co zrobił tysiące lat wcześniej swojej ukochanej, Nadzie. Dopadają go wyrzuty sumienia, dlatego Pan Snów pragnie odkupić swoje winy. By to jednak zrobić musi udać się w miejsce, które nie jest mu zbyt przyjazne – do Piekła.

Warto zacząć od kilku kwestii technicznych. Pora mgieł jest czwartym tomem serii Sandman – podstawowej serii z Sandman Uniwersum. Od niej należy zacząć przygodę z uniwersum, bez jej znajomości bowiem nie sposób jest zrozumieć pozostałych serii (Dom szeptów, Księgi magii, Lucyfer). Na ten tom składają się zeszyty #21–28. Rysunkami zajęli się Kelley Jones, Malcolm Jones III, Mike Dringenberg, Matt Wagner, P. Craig Russell, George Pratt oraz Dick Giordano. Za kolory odpowiadają Daniel Vozzo i Steve Oliff. Scenariusz został napisany oczywiście prze Neila Gaimana.

Czwarty tom Sandmana zabiera czytelników do dobrze im znanego świata władcy snów. Tym razem Morfeusz, jeden z Nieskończonych, podejmuje istotną decyzję, która powiązana jest zarówno z jego przeszłością, jak i przyszłością. Miłośnicy tego charyzmatycznego, dość mrocznego bohatera na pewno będą zadowoleni.

Zachwyca również kreacja pozostałych postaci. Bohaterów w Sandmanie nie brakuje, o tym pewnie wiecie. Autor przedstawia wiele niezwykłych postaci, których większość możemy kojarzyć z różnych kultur. W tym tomie Gaiman postawił na boskość. Pojawiają się członkowie wielu panteonów, przez co tworzy się niezwykła atmosfera. Niezbyt inteligentny Thor próbuje poderwać Bast. Susano-o-no-mikoto je kolacje tuż obok księżniczki chaosu, a nad wszystkim czuwają anioły. To, jak niepospolitą gamą postaci operuje autor, jest niezwykłe. I bardziej zaskakujący jest jedynie fakt, że udaje mu się połączyć te wszystkie charaktery w jedną spójną całość.

Pojawia się również Lucyfer wraz ze swoją nieodłączną towarzyszą, Mazikeen. Choć nie została poświęcona mu duża ilość uwagi,wprowadzenie jego historii i TEGO konkretnego wątku powinno zadowolić fanów serialu Netfliksa, Lucyfer, którzy nie mogli doczekać się momentu zazębienia komiksów i produkcji. I choć serial, a zwłaszcza późniejsze sezony, ma niewiele wspólnego z wydarzeniami z komiksu, miło jest zobaczyć w publikacji bohatera, którego się uwielbia całym sercem.

Warto wspomnieć jednak o jednym, dość istotnym fakcie – Gaiman tworzy specyficzne opowieści. Nie każdemu przypadną one do gustu. Dotyczy to nie tylko książek autora, lecz także Sandmana. Pora mgieł charakteryzuje się dość mroczną, chwilami też groteskową fabułą. Gaiman nie stroni od brutalnych i niesmacznych scen, które w połączeniu niezwykle specyficzną kreską rysowników nie każdemu przypadną do gustu.

Skoro rozpoczęłam temat kreski, warto jeszcze w kilku słowach napisać, dlaczego jest to jeden z lepszych stylów, na jakie trafiłam. Rysunki mają wyraźne kontury i dużą ilość czerni. Jednocześnie często pozbawione są szczegółów. Są stworzone w sposób charakterystyczny dla komiksów końcówki zeszłego wieku, a jednak mają w sobie coś, co wyróżnia je spośród nich. Są ponadczasowe. Pokolorowane zaś zostały na intensywne kolory, co już samo w sobie sprawia, że grafiki przyciągają wzrok.

Pora mgieł to komiks, który powinien zachwycić każdego miłośnika poprzednich części. Twórcy po raz kolejny serwują czytelnikom niebanalną, mroczną, wciągającą historię, która zaskakuje i intryguje. Od Sandmana nie sposób się oderwać, a jedyne, o czym myśli się po skończeniu czwartego tomu to kiedy będzie mogło sięgnąć się po tom piąty.