Babciu, Dziadku... Jak To Wtedy Było?

 Dziś mam przyjemność opowiedzieć wam o niezwykłej grze planszowej, która oczaruje i urzeknie sobą tak najmłodszych, jak i ich rodziców oraz dziadków. Gra ta nosi tytuł „Babciu, Dziadku... Jak to wtedy było?” i pozwala ona przenieść się nam w czasie do codzienności życia sprzed kilkunastu i kilkudziesięciu lat, i która to wyprawa będzie się wiązać ściśle z dziejami naszej rodziny.

 W zabawie tej może uczestniczyć od 2 do 12 osób, z których to powstają dwie lub więcej drużyn złożonych z dzieci i dorosłych. Taki wiekowy podział na ekipy jest tu koniecznym, gdyż tylko w ten sposób będziemy mogli cieszyć się płynną i porywającą rozgrywką. Czas pełnej gry nie powinien przekroczyć zaś dwóch godzin.

 W niezwykle klimatycznym i nostalgicznym pudełku z tym tytułem znajdziemy te oto elementy:

* planszę do gry

* karty z retro zdjęciami

* karty z pytaniami

* 12 figurek z drewna

 Zasady gry są bardzo proste, gdy oto każdy uczestnik (bądź drużyna) wybiera jeden z dostępnych, różnokolorowych pionków, po czym kładzie go na pierwszym polu jednej z czterech dostępnych dróg na planszy, które prowadzą do jej centralnego punktu.

 Następnie każdy z uczestników lub ekip otrzymuje po 5 kart z obrazkami (to karty o kolorze niebieskim). I to właśnie na podstawie tych obrazków - np. zwierzęcia, zabawki, słynnej postaci, smakołyku, pejzażu natury, czy też pory roku - po wylosowaniu danej karty, każda osoba rozpoczyna swoją wspomnieniową opowieść, związaną właśnie z owym kadrem. 

 Reguła jest taka, iż w zależności od liczby graczy/drużyn, każdy uczestnik opowiada po kilka takich opowieści np. dwie, lub trzy, o czym informuje nas instrukcja.

 I gdy już wszyscy gracze podzielą się swoimi nostalgicznymi i zazwyczaj zabawnymi historiami..., to wówczas osoba, która opowiadała jako pierwsza, bierze wierzchnią kartę z talii różowej - talii pytań.

 Wówczas gracz ten czyta na głos pytanie - te wiążą się np. z kwestią pojawienia się w którejś z opowiadanych historii danej postaci, miejsca, szczegółu itd. Jeśli udzieli on właściwej odpowiedzi, to wówczas przesuwa swój pionek na planszy o jedno pole, zbliżając się tym samym do jej centralnego punktu. 

Jednakże pojawiają się tu także i inne pytania, związane bezpośrednio z osobą, która wylosowała daną kartę z pytaniem, jak i też jego znajomością pozostałych uczestników gry - np. ich daty urodzenia, zainteresowań, historii życia. I tu również zasada jest podobna, czyli za właściwą odpowiedź przesuwamy nasz pionek o jedno pole.

 Wreszcie mogą trafić się pytania odnoszące do wszystkich historii - np. która z nich wydarzyła się najdawniej, która najpóźniej, bądź też która dotyczy najmłodszego z graczy.

 I tak też następna z osób - która opowiadała swoją opowieść jako druga, wybiera kolejną różową kartę i stara się udzielić na nią właściwej odpowiedzi, potem kolejna i kolejna...

ZWYCIĘZCĄ CAŁEJ GRY ZOSTAJE TA OSOBA/DRUŻYNA, KTÓRA JAKO PIERWSZA  DOTRZE SWOIM PIONKIEM DO CENTRUM PLANSZY! 

 Jak sami pewnie zauważyliście, nie o zwycięstwo jednak chodzi w tej rozgrywce, a o mile, sympatycznie i rodzinnie spędzony czas. Czas, wypełniony w głównej mierze zabawnymi i nostalgicznymi opowieściami dziadków, rodziców i dzieci, które ukazują z jednej strony potęgę rodzinnej miłości, zaś z drugiej naturalną zmianę naszej  codzienności życia, co widać przede wszystkim na polu zawartych na kartach obrazków - np. butów Relax, albo osiedlowego placu zabaw, które najmłodszym mogą dziś nie mówić już byt wiele...

 Oczywiście są i emocje planszowej rywalizacji, która opiera się na niezwykle prostych regułach i zasadach - zapamiętywaniu jak najwięcej szczegółów z wygłaszanych opowieści i następnie udzielaniu odpowiedzi na związane z nimi pytania. W ten sposób też cała ta gry przebiega niezwykłe płynnie, bez zbędnych przestojów i jakichkolwiek niejasności. 

 Pięknym jest także to, że w zabawie tej odnajdzie się absolutnie każdy - dziecko, mama z tatą, wujek z ciocią i dziadkowie, gdyż mamy tu tak naprawdę proste elementy rozgrywki znane choćby z gry „Chińczyk”…, a potem to już tylko opowiadanie i odpowiadanie na wylosowane pytania. Myślę, że nie ma chyba drugiej tak bardzo familijnej i zarazem prostej gry planszowej, jak właśnie ta niniejsza pozycja.

 Musze docenić tu również jakże szeroki tematyczny dobór kart z pięknymi ilustracjami, które tak naprawdę stanowią podstawę dla tej całej gry. Otóż znajdziemy na nich absolutnie wszystko - od zdjęć kota, poprzez zimowego lasu, smacznych słoczy, butów i ubrań, a kończąc na za zabawkach, słynnych sportowcach oraz np. książeczce PKO. To symbole, które przemawiają do naszej pamięci oraz wyobraźni i tym samym przywołują wiele niezapomnianych chwil...

 Pięknie jawi się ta gra również pod kątem wizualnym, gdzie mamy niezwykle ładną dla oka, klimatyczną, podzieloną na cztery drogi (leśną, wodną, asfaltową i kolejową) planszę, ponadto wspominane już wielokrotnie karty z grafikami rzeczy, miejsc i osób sprzed lat, jak i też równie urocze, drewniane pionki. I przemawia przez te wszystkie elementy nie tylko piękno, ale też i swoisty powiew ducha czasu...

 Gra planszowa pt. „Babciu, Dziadku... Jak to wtedy było?”, stanowi sobą znakomitą propozycją dla każdej polskiej rodziny. Propozycję, która gwarantuje wspaniałą zabawę, zapewnia wielkie emocje oraz niesie ogromne pokłady uśmiechu i radości…, jak i też która pozwala odkryć naszym dzieciom i wnukom tę prawdę, że my również mieliśmy kiedyś swoją młodość i dzieciństwo, które być może wyglądało nieco inaczej, ale które było równie pięknym.

To piękna i znakomita gra, do której to poznania gorąco was zachęcam i namawiam – dla tych niezwykłych wspólnych chwil, emocji i zacieśniani rodzinnych więzi. Polecam!